De Kerstfeesten zijn net voorbij. Gezelligheid alom.
Er was één ding wat me ongelofelijk opviel:
De kinderen zijn fijn aan het spelen. Geen vuiltje aan de lucht. Mama (ik werd zelf meer omringd door mama’s, maar het kan ook van toepassing zijn op papa’s en andere primaire hechtingsfiguren) mag praten, koken, afruimen, helpen afwassen, noem maar op, maar haal een telefoon boven en je baby of jonge kind schreeuwt om aandacht.
Dit jaar viel me dit zo op, dat ik me serieus heb gebogen over de vraag hoe dat komt.
Hoorde je wel eens van het “still face experiment”? Een experiment waarbij aan een mama werd gevraagd om niet te reageren op de signalen en de communicatie van haar baby?
Hier kan je een fragment bekijken waarin het “still face experiment” gedaan wordt (O… zorg voor je hart!)
Je hoort mij al komen… Wanneer je let op de gezichten van volwassenen die op hun telefoon zitten, dan benaderen die heel sterk het visuele karakter van zo’n ‘still face’ of onbewogen gezicht.
Ik durf met zekerheid zeggen dat dit de reden is waarom baby’s en kinderen vaak zo’n heisa maken wanneer hun ouder naar een scherm zit te staren.
Al is het natuurlijk zo dat ook baby’s en kinderen zélf helemaal opgeslorpt worden door een scherm wanneer het voor hen staat.
De wereld bekijken vanuit het perspectief van onze kinderen - hoe jong ook - kan zo belangrijk zijn om oplossingen te vinden voor de meest moeilijke momenten.
© Opvoeden Vanuit Verbinding